Dag van een buurtpastor
Maar hoe ziet je dag er dan uit?’ vraagt ze verbaasd als ik vertel dat ik tijd en ruimte maak om gewoon even ergens te zijn in de buurt en te kijken wat er gebeurt.
‘Dat weet ik dus van tevoren heel vaak niet.’
‘Echt? En waar ben je dan bijvoorbeeld?’
‘In de speeltuin.’
In de speeltuin? Jij bent toch pastor?
‘Ja. Buurtpastor.’
‘Zonder afspraak?’
‘Ja, zonder afspraak.’
‘Maar is dat niet zonde van je tijd?’
‘Nee, in die tijd gebeuren vaak de mooiste ontmoetingen.’
Ze komt binnen met haar zoontje van een jaar of zes, schat ik in. Ik ken haar niet. Ze draait met haar schouders en verzucht, half in de lucht naar niemand dat ze moe is. Ik zit op een klein stoeltje kleren op te vouwen die aan te speeltuin zijn gegeven. Ze vraagt een glaasje water en we maken een praatje over de kleren. Ik zeg dat ik haar nog niet eerder heb gezien en zij vertelt dat ze wat speeltuinen buiten haar buurt aan het proberen is. Ze vraagt wie ik ben en wat ik doe. Buurtpastor resoneert bij haar, merk ik. Ze komt net bij de voedselbank vandaan waar ze dit keer de tassen zelf heeft gesjouwd en op haar fiets gehangen. Normaal doet ze dat met hulp maar die was niet beschikbaar vandaag. Kleine stukjes informatie die mij een inkijkje geven in het leven van deze jonge vrouw en haar zoontje. Ze vertelt en ik luister. Over haar verlies van gezondheid na haar zwangerschap. Over een burenruzie die totaal uit de hand is gelopen, waardoor ze zich niet meer veilig voelt in haar huis. ‘Dus daarom ben je andere speelplekken aan het uitproberen.’ valt weer een puzzelstukjes bij mij op zijn plaats. Inderdaad, zo is het. Na veel aandringen en verschillende bedreigingen neemt de politie haar nu toch serieus. Maar zolang de aanklacht niet rond is, kan de hulpverlening niets doen, hebben ze tegen haar gezegd. Ik ken haar veertig minuten en ik hoor het verhaal van een vrouw die haar veilige basis kwijt is, de basis die ze nodig heeft om op krachten te blijven. Het zoontje is klaar met spelen en ze moet gaan. Ik bied haar aan een keer langs te komen en verder te praten over alles wat er is gebeurd en hoe nu verder. Ik zeg haar dat ik het ook niet kan oplossen maar wel kan luisteren en meedenken. ‘Heel graag,’ is haar reactie. ‘Ik hoopte al dat jij als pastor misschien wel naar me zou willen luisteren. Bedankt voor je tijd.’
Heleen Heidinga – Geuzenwijk