Soms zeg ik dat ik geen tijd heb als iemand voor de deur staat om te praten over energie bijvoorbeeld. Niet omdat dat zo is, maar omdat ik hem net niet goed kan verstaan en omdat ik dan bang ben dat ik iets fout doe.
Ik zit bij Nasra op de bank. Voor me staat een schaal heerlijke eigengebakken koekjes. Niet schamen Heleen, eten, spoort ze me aan. Dus neem ik een koekje. Twee jaar geleden is haar man plotseling overleden, het leven valt Nasra zwaar. Haar kinderen hebben verdriet, dat ze niet kan oplossen en zijzelf is ook helemaal kapot van binnen, zoals ze het noemt.
Ze hadden een goede verdeling, Nasra en haar man; hij regelde de geldzaken en de administratie, zij deed het huishouden, de boodschappen en de zorg voor de kinderen. Zij wilde toen niets van zijn zaken weten, vertelt ze. Maar het gevolg daarvan is, dat ze totaal niet wist hoe en wat toen hij plotseling stierf. Daar komt bij dat ze onzeker is over haar Nederlands. Ze spreekt het en verstaat het tot op zekere hoogte, maar de nuances mist ze, waardoor ze geen formele brieven kan lezen en mensen die snel spreken niet verstaat. En nu Heleen, mijn hoofd doet het helemaal niet, ik kan een woord leren, maar de volgende dag is het weer weg.
Ze heeft veel pijn in haar lijf, waardoor ze moe is en alles moeite kost. Ze heeft een foto laten maken omdat ze wilde weten waar die pijn toch vandaan kwam. Ze zeiden steeds dat het van de spanning kwam, maar dat geloofde ze niet. Toen bleek ze slijtage te hebben, dus er was wél een oorzaak aan te wijzen. Eigenlijk heeft ze veel fysiotherapie en oefentherapie nodig om haar spieren soepel te houden. Dat helpt tegen de pijn. Maar ze heeft maar 9 behandelingen die ze vergoed krijgt en zelf kan ze het niet betalen. Dus ze doet het alleen als het echt heel erg is.
De familie woont in haar moederland en eigenlijk heeft ze geen vriendinnen. Iedereen roddelt over elkaar, daar ga ik niet aan mee doen. Haar grote steun zijn de koranlessen die ze online volgt. Dan kan ze even alles vergeten en dat geeft haar troost en rust.
Haar oudste zoekt een stage voor na de vakantie. Dat lukt nog niet zo goed. Ik heb mijn hulp aangeboden en gevraagd of hij genoeg hulp en steun vanuit school kreeg. Want zijn moeder kan hem daar niet bij helpen. Opeens was Nasra bezorgd: zou het wel lukken op tijd, en wat als hij nu geen stage zou vinden? Hij had haar verzekerd dat ze zich geen zorgen moest maken, niemand uit de klas had nog een stageplek en dan zou school echt wel iets gaan bedenken. Hij beschermt zijn moeder, maar ik ben er nog niet gerust op.
Ik zie een dappere vrouw voor mij, die zo goed en zo kwaad als het kan zichzelf overeind houdt en haar kinderen opvangt in hun verdriet. Maar ik zie ook een gezin in precaire omstandigheden: hun steunpilaar is weggevallen en daarmee ook hun vraagbaak, hun tolk, degene met vertrouwen in de toekomst en kennis van zaken.
Ik ga kijken of ik met haar bijzondere bijstand voor medische kosten kan aanvragen. Zodat ze tenminste de zorg kan krijgen die ze nodig heeft. Ik luister, ik denk mee en ik neem de koekjes die ik iedere keer mee naar huis krijg in dankbaarheid aan.
Heleen Heidinga, buurtpastor Stichting Buurtpastoraat Utrecht