door Heleen Heidinga, buurtpastor Geuzenwijk
Rosa, een alleenstaande dame uit mijn buurtje, is getuige geweest van een vechtpartij rondom de supermarkt. In deze Corona-tijd die haar toch al labiel maakt, heeft dat oud zeer bij haar opengereten. Haar bloeddruk is tot gevaarlijke hoogte gestegen. Ze stuurt me een appje dat ze bang is en of we even kunnen bellen.
Ik ben blij dat ze van zich laat horen. Nu ik niet in de buurt kan zijn door het Corona virus en niet bij mensen kan aanwaaien, merk ik dat ik zaken mis. Anders had ik misschien via via gehoord over het incident en wie er allemaal bij waren en had ik bij haar langs kunnen gaan. Nu bespreken we telefonisch wat er bij haar losgekomen is wat nu verstandig is te doen.
De huisarts heeft gevraagd of ze langs kan komen, maar ze ziet het niet zitten om daar alleen naartoe te gaan. Als het je helpt, kan ik wel met je mee fietsen, bied ik aan. We kunnen prima anderhalve meter afstand houden en dan wacht ik gewoon buiten. Ze is ontroert en onthand door mijn aanbod, voelt zich een last maar neemt het toch aan. We wachten het telefoontje van de arts af.
Aan het einde van de ochtend appt ze me dat de huisarts gelukkig ’s middags bij haar langs kan komen. Alleen al het feit dat ze moeite voor me doet, doet me al goed merk ik, appt ze. ’s Avonds ontvang ik bericht dat ze in het ziekenhuis ligt. De huisarts vertrouwde het niet en heeft haar doorgestuurd. Ik ben nu in goede handen, en iedereen is zo vriendelijk Heleen! Ik schrik van haar ziekenhuisopname maar hoor dat het haar rust en een gevoel van veiligheid geeft. Dat kan alleen maar goed zijn voor haar bloeddruk!
De volgende dag mag ze weer naar huis en bel ik haar even om te horen hoe het gaat. Ze zegt dat ze zich een stuk beter voelt en gerustgesteld is door de positieve resultaten van de onderzoeken. Maar wat haar vooral zo goed gedaan heeft, is de mensen die zo aardig waren: Ik heb gisteren een dag beleefd met zoveel liefdevolle zorg, tijd en aandacht! Het laat de negatieve gevoelens naar de achtergrond verdwijnen Heleen. Wauw, wat bijzonder, zeg ik, wat mooi dat dat het gevoel is dat je overhoudt aan een dag die zo naar begon. Ze vertelt dat ze dankbaarheid voelt en dat ze zich weer eens te meer heeft gerealiseerd hoe belangrijk tijd en aandacht en menselijkheid zijn als je anderen nodig hebt. En weet je wat ik hoop Heleen? Ik hoop dat we dat meenemen naar de tijd als alles weer normaal wordt.
(deze column verscheen ook in Tussentijds Magazine, parochieblad van Katholiek Utrecht)